Comezamos descendendo sen dificultades ata atoparnos cunha roca que te pode lanzar ata unha curva de 90º, aínda que se ver perfectamente e é facilmente esquivable (ubicase no final da primeira recta larga). Logo de sortear un par de curvas máis, e un pequeno llaneo, o terreo vóltase un pouco máis empinado e cheo de pequenas mesetas de apenas unha cuarta, que che pedirán bombear e coller velocidade ata chegar a dúas mesetas de 6 ou 7 metros de longo, ás que chegarás a máxima velocidade (e que vas querer facer 20 veces xa que lanzan á perfección dando marxen infinito de aprendizaxe)  Seguido verás dous peraltes de medio metro de alto que che farán disfrutar coma se estiveses nunha auténtica montaña rusa, ou galega para ben ser. Así, achegámonos a un peralte natural no medio dunha carballeira que atopámonos nunha zona utilizada para coller aire. Neste punto, o circuito divídese en dúas variantes: Á esquerda, o Trosky (en construcción) e á dereita, volvemos a arrincar nunha baixada a modo de lanzadeira tras a que despóis de cruzar un camiño natural, atopámonos con un segundo sector con un salto e tres superperaltes que che van a lanzar a outro salto, ambos rodables, ata cruzar o camiño, na zona do “Pilón”. Entramos novamente no pinar e despóis de catro curvas laterales, chegamos a outras catro, con megaperaltes naturáis que nos meten de cheo no Hollytros, unha zona con dúas bañeiras con sendos saltos largos para, uns metros más abaixo, sair novamente á pista principal que, tras cruzar e tirarnos cabeza abaixo por un peralte de dereitas seguido dun pequeño salto e sin dar tempo a coller respiro, o famoso Salto da Anilla, afrontar un terraplén e un cortado seguido dunha meseta de aproximadamente cinco metros. Todo esto para rematar no aparcamento, zona de meta e inicio de remontes. Destacar que todo o circuito se pode baixar nunha XC a excepción do cortado, que si ben lle da un nivel medio-alto ó circuito, xa se ve dende o aparcamento antes de subir ó monte e sempre se pode evitar, collendo a variante ó cruzar á pista principal e coller a variante da Esquerda, que pertenece a outro circuito e que é más sinxela e rodable ó 100%.

Ollando hacia o aparcamento da fonte de Balmao e deixando Sarria ás nosas costas no sentido das agullas do reloxio, á dereita do DH, atopámonos co FREE. Comezamos cun pequeno pedaleo que nos leva a unhas taboas cun cortado rodable e de seguida nos adentramos no pinar, cun pequeno salto, seguido de tres peraltes de medio metro e dúas mesetas que despóis doutro pequeno chimpo, nos deixa nunha pista principal, a cal cruzamos. Logo doutro pequeno pedaleo, e xa dentro do pinar, agárdanos o antigo e inhabilitado Wallride, vixiante tas un chimpiño e tres peraltes máis, que  apenas nos deixa coller folgos para encarrilar unha sucesión de aloucados escalóns e peraltes que nos botan a unha pista principal. Tras un apretón de cinco segundos de máximo pedaleo, tentamos superar as dúas mesetas e tres dubbies que, o noso descendedor Mourelo, recentemente deseñou para que, calquera que queira, practique cómodamente o arte de chimpar (verticalmente falando). Chegados a este punto e case sin folgos xa, retomamos o descenso adentrándonos de novo no pinar enlazando tres curvas e outra recta de máximo pedaleo, para así atoparnos cun salto a unha bañeira, con curva de esquerdas e aparecer no mítico "Foso da Morte", que nos fai desfrutar ó máximo nivel, seguido de outro pequeno salto e un cruce de camiño tras do cal, nos recibe un salto cego, e digo CEGO con maiúsculas xa que, se non o coñeces, ás quedar prácticamente parado, e se o coñeces, volarás a cegas para, virando a pouco á esquerda, salir lanzado carreiro abaixo ata un pequeno salto que axuda a cruzar outro Camiño. Collemos folgos unhos metros e despóis dun cortado, que se pode esquivar fácilmente, e dous ou tres saltiños máis, chegamos á zona crítica do circuito que é, a única trialeira do noso monte, onde cada un se pon o seu nivel de dificultade, según a velocidade e o atrevemento de cada "endureta". Cruzamos a pista principal e afrontamos unha sesión de pequenos cortados, saltos e peraltes de pequena destreza pero sí, con posibilidades de alta velocidade, para así chegar ata o aparcamento. A coller folgos, comentar as xogadas e sorrir de orella a orella para baixar esas 180 pulsaciós de satisfacción.

Dentro do programa do DHU Vila de Sarria ten cabida como non un circuito especial adicado os máis cativos cun formato urbán no que constan de estructuras de madeira de diferentes formas ( dubbies, miniescaleiras, minisaltos con meseta e recepción) con toda a seguridade dentro da dificultade técnica razonable para un neno. O circuito é acorde ás condicións naturais dos participantes, sen excesivas pendentes nin perigos para a integridade dos participantes.  Dentro da inscripción da proba contarase cun avituallamento líquido e sólido na meta, un seguro federativo e de accidente. Trofeos para os vencedores por modalidades, premios de regalo.  O evento estará retransmitido en streaming e nunha pantalla xigante con cámaras por todo o cirucuito para a sua realización.

No xeodésico do monte Santa Cristina e á dereita do Free, atopámonos con un circuito moi rápido e técnico, sin apenas saltos e que se caracteriza por catro “Piedrotes” que nos van recibindo. Despois dun trazado sinuoso pasando por riba dunha árbore tirada e cruzar a pista principal, atopámonos co primeiro, fácilmente adiviñable xa que se atopa na zona máis lenta cecáis do circuito. Un cortado rocoso de unhos cinco metros de altura que nos deixa na pista principal para, despóis de cruzala, enlazar outras tres rocas consecutivas, cos seus cortados de dous ou tres metros, que nos subirán as pulsacións ós nosos máximos rexistros, na metade do percorrido. De seguido, unha consecución de curvas e rectas entrelazadas que nos deixarán nun paso entre dúas rochas, con apenas 85cm de paso para afrontar o derradeiro “Piedrote” moi empinado, pero seguido de un bon peralte a modo de apoio. Solventada esta zona, e xa na parte final do trazado, despóis de unha consecución de curvas pechadas pero moi rápidas, que discorren entre pequenos Carballos,  cruzamos outro Camiño para deleitarnos nun dobre que nos deixa na línea de meta, logo de un pequeno sprint. Pequeno llaneo para coller folgos, viramos á dereita e volta a remontar contando a batalla afrontada xa que, se por algo se destacan tamén os nosos circuitos de Sarria, é que todos dan pé a unha boa charla  máis ou menos relaxada, pero sempre amena e divertida xa que non se caracterizan por ser duros, senón que más ben todo o contrario.

Temos ante nos o mítico Flow, que como ben indica o seu apodo, é todo FLOW. Nada máis comezar e no mesmo intre que atravesamos a pista, xa nos tiramos dunha rocha que nos lanza para coller velocidade, subir e baixar outra de maiores dimensións e, o facer unha curva rocosa para lanzarnos no primeiro salto cego seguido de outro non tan cego e separados por unhos escasos vinte metros e un codo de noventa graos. Sen coller folgos entramos nunha zoa de tres curvas con bon peralte e outro salto que nos leva a cruzar a pista principal, entrando a máxima velocidade novamente no pinar, cun pequeno salto, que nos lanza pegadiños a unha destás árbores. Tres curvas ben peraltadas seguidas, unha reta con pequena pendente seguida de outra curva máis para afrontar un gran salto cego e largo, atopándote de seguido con gran peralte e un sector de curvas sucesivas.  Despóis de atravesar un camiño,  meterse no pinar, outras dúas curvas máis. De seguido unha recta para esprintar e saltar despóis doutro cruce de camiño. Apenas un par de segundos para coller aire e o terreo vira más empinado ainda nunha consecución de xiros e pequenos saltos con moito flow para chegar, á zona de meta, non sin antes facer un pequeño esprin ó longo do camiño, virar á esquerda e facer un divertido doble.

No sentido das agullas do reloxio, e xa de cara a Sarria e cos eólicos á dereita, cruzamos a pista, coronamos polo medio unha rocha en forma de lousa. De seguido, discorremos por unha consecución de pequenos codos con apoios e bombeos por todas partes, que nos fan poner en práctica a nosa destreza á hora de virar de esquerda a dereita coa nosa millor técnica e destreza. Pinar abaixo, vámonos atopando con algunha que outra rocha na que podemos tirar de manillar e lanzarnos uns metros e coller velocidade ata chegar a un salto de rampa, nunha zona recta, que nos leva a cruzar a pista principal. Seguido de outro salto máis, para logo de facer duas curvas, coronar unha rocha e botarnos monte abaixo a máxima velocidade, sorteando un par de curvas que nos levan a cruzar outro camiño. A continuación máis curvas e máis pinar, sin apenas obstáculos que sortear e nada máis que tentar facelo o más rápido que nos sexa posible. Neste intre, entramos nunha zona rocosa bastante técnica á vez que perigosa si o terreo se atopa mollado, sendo recomendable deterse neste punto e ollar cal é a sección que más nos convén xa que, metidos en acción, non hai marxen de rectificación xa que é un sector cego nalgún punto e esvaradizo polo que, teremos que amosar a nosa destreza coronando dous grupos de rochas, seguidos de un cruce de camiño que nos deixa noutras rochas que nos encañonan, para así chegar á zona de meta, co pracer de conseguir facer un tramo que, aínda que parecía ter unha dificultade máxima, non o era tanto logo de gañalo.

Á dereita do President, sempre se atopa xente de confianza e similar en gobernanza así que, deste mesmo xeito e dirección temos o noso Jarchas, similar en percorrido e lonxitude, compartindo parrilla de saida pero, agochado á súa dereita, pasando desapercibido. Non é sinxelo atopar a súa saída xa que discorre por un pequeño sendeiro cheo de reviretes polo medio do pinar ata que, logo de tirarlle a unha rocha, se é que a viches con antelación, chégase a un punto do que, se segues recto e atravesas un camiño Comezas a descender por un sendeiro que te leva ata o noso preciado pobo, atravesando un túnel e unha calzada romana pero eso só o poderás disfrutar si eres do val ou se aparcaches no dirtjump do Mazadoiro. Retomamos o punto no que, despóis dunha recta, nos cruzamos o Camiño e viramos á esquerda. Más subebaixas, pequenas rochas, e algún cotadiño e ahora sí, cruzamos a pista principal, un pequeño repeitiño e o sendeiro vira rematadamente descendente alcanzando máxima velocidade. Unha rocha á esquerda sérvenos de salto virando á dereita, outro salto, un cruce de camiño e outro salto máis a máxima velocidade, non estando un seguro de poder frear no momento que sexa necesario, e ese momento chega, con gran pendente e terreo solto, pero o suficientemente terroso como para sacarche ese sorriso que as veces che sae, cando todo sae ben… ben xustiño. Curva sobre curva, outro saltiño, bombeo, apoios e así ata cruzar outro camiño e verte encañonado entre rochas e carballos, para sair nun cortado á meta. Esperas polo compañeiro e empezas a comentar as fazañas da baixada, berrando como si o casco da bici non che deixase oír o que ti mesmo estás a dicir. E volta para arriba.

Actualmente pendente de desbroce. En breve actualizaremos a info do circuito.