VigoBikeContest 2015 Enduro

Día 15 de marzo 7:00am, playa de Patos. Aquí arrancaba la jornada de la que iba a ser la primera carrera  de temporada 2015, el día amanece soleado, raaaro! no para Vigo, si para el Vigobikecontest. Tras haber dormido bien y cenado mejor gracias a las delicias gastronómicas que preparo el chef “Ledote” (Alex Ledo) nos levantamos para desayunar y salir dirección Fragoselo. Una vez allí nos juntamos con el resto de compañeros del club Tros y Toury que como están a otro nivel ya no tuvieron que venir a entrenar la jornada del sábado.

Arranca la carrera, puntual como de costumbre aunque,  con la particularidad del orden de salida inverso, es decir, empezando por los dorsales más altos, no marcha atrás como está pensando algun@. A las 9:00 de la mañana arrancaba el dorsal 202, un poco más tarde lo hacían 2 jovenzuelos del club ciclista esmelle y un grupo de pulpillos ya no tan mozos pero con las mismas ganas de dar gas que un niño de 15 años, todos ellos compañeros de viaje. Entorno a las 10:00 de la mañana le tocaba la hora a la familia DHGTEAM, gran familia por cierto, de esas de las que aunque acabes de llegar te hacen sentir como si formaras parte de ellas toda la vida, eso sí me hicieron subirles las mochilas hasta la salida del T.1 A partir de ahí cada uno se hizo cargo de sus bultos. Debe de ser un tipo de ceremonia de bienvenida o algo parecido, o más extraño es que cuando se las devolví las empezaron a vaciar de material que “coincidentemente” a partir de ese momento ya no  iban a necesitar, bueno aun así llegamos a tiempo para prepararnos con calma, echar la meadita del miedo, sacar unas foticos con los amigos Lani&Makolvi y comentar las ultimas estrategias de equipo.

 

Salida tramo 1 “oso yogui” buena salida con calma consciente de que queda mucha mañana e intentando buscar el ritmo, aunque lo primero que encontré fue el suelo, una pequeña caída sin más consecuencias que unos segundos tirados por el suelo, intenté  montar lo más rápido posible y dejarlos allí con la intención de no volver a tirar más en lo que quedaba de tramo, a partir de ahí todo rodado hasta el final, una vez en meta unos minutos para coger aire, comentar impresiones y salimos en equipo hacia la salida del T2, solo faltaban Álvaro y de la Vega que tenían que solucionar algunos problemas mecánicos que pronto solventaron y se unieron de nuevo al grupo.

11:30 salida T2 “la castaña” Salida flojita sin conseguir ir a gusto en ninguna parte del tramo lo peor fue la zona llamada chernobyl, no sé si la radiactividad me nublaba la vista  o porqué carallo, pero los tocones se empeñaban a interponerse en mi camino, en la parte final aparece un doblado al que procuro avisar con el mayor tacto posible no fuera a ser que se enfadase, porque el Gaby es un tío muy grande y mejor tenerlo contento. Una vez en meta, lo de siempre y remonte hacia el tramo 3. Subiendo me encuentro a Pablito con problemas en el cambio y donde me doy cuenta que el mío también se empieza a quejar, lo aprieto sin mayor problema y seguimos subiendo, cuando veo que el propedal del amortiguador decidió abandonarme, empiezan las dudas de si va a aguantar o van a aparecerle otros problemas mayores como rebote perdida de presión.

Salida T3 “robabolsos” tramo con mucha inclinación al principio y una zona media rapidísima. Los primeros metros con la incertidumbre de si el amortiguador va a aguantar aunque a decir verdad rápido se me olvidó, algunos doblados después de la zona rápida sin que causaran ninguna pérdida de tiempo y una caída de Rivi en la parte final del tramo sin mayores consecuencias. Personalmente uno de los tramos que más me gusto junto al Oso Yogui, una vez en meta más de lo mismo y para arriba, nos esperaba el remonte más largo del enduro.

Salida T4 , “classictrail” tramo bastante rápido e intuitivo salvo un par de zonas. En mitad del tramo el cambio vuelve a dar problemas, una vez en meta aparece el problema, subo pensando si me dará tiempo a arreglarlo antes de la salida al t5, llego como con 10′ de margen y decido mecaniquear, al final sale todo rodado y solucionamos el problema con la ayuda de mis dhg,s.

Salida tramo 5 “worldcup” se acerca el final con la sensación de haber pasado una buena mañana en unos circuitos muy divertidos con un terreno en un estado inmejorable y rodeado de un ambiente espectacular. Última bajada sin mayores problemas y pensando en no liarla en los últimos metros.

 

Una vez en meta comentamos las anécdotas y esperamos por los resultados, cuando empiezan a parecer las primeras noticias de que hay podium DHG, tras la entrega de premios, bocadillazo en agacha a testa recomendación del amigo Pedro Dapena y vuelta para casa donde me esperabas tú, Maria Galindo. Gracias por apoyarme y animarme a ir a correr, siempre haces que sea todo más fácil.

Riders invitados inauguración Dirtjump Sarria – 4 de abril

Xa queda menos para a inaguración, non podedes faltar o próximo 4 de abril. Estes serán os riders convidados que nos deleitarán con saltos na zona dirtjump.

Nombre: Carolo Dirt (Miguel Guerrero)

Edad: 17 años

Procedencia: Vigo

Trucos: 360, 360bars, backflip, backflip bars, backflip x-up,  backflip taillwhip, taillwhip, 720.

Notas: Monto en mtb 24, me gustan los saltos grandes y me encanta ir a montar a sitios nuevos.  Mi mejor experiencia fue cuando fui a Barcelona a La Poma Bike Park.

 

Nombre: Daniel Ferreira Alonso

Edad: 23 años

Procedencia: Vigo

Trucos: No hands, cancan, nacnac, combos de 360, combos de backflip, frontblip, tailwhip... y ahora estoy con el doble backflip con ganas de plancharlo ya..

Notas: Llevo unos 8 años montando, la mitad de ellos metido en el DH. Ahora estoy con el dirt, park y street. Pero el dirt es lo que más me llena. He hecho también enduro y BMX.

Nombre: Iñigo Quirós Valverde

Edad: 17 años

Procedencia: Panxón

Trucos: Cancan, no foot, no hander, nacnac, tobogan, barspin, 360º...

Notas: Además del dirtjump me gusta hacer DH.

Nombre: Tomás Valderrama

Edad: 19 años

Procedencia: Salvaterra do Miño

Trucos: Blackflip, 360, barspin, x-up...

Notas: Me encanta tocar el piano y la guitarra, el snowboard y bucear pero lo que más me gusta es montar en bici con mi música y viajar por todos los rincones del mundo, a poder ser sobre dos ruedas! Siempre me encantaron las bicicletas, las motos y los deportes de riesgo. Comencé a montar con una bicicleta de muy mala calidad, pero al poco tiempo ya estaba tan enganchado que empecé a ir a Cromoly Shop a mejorar la bici, donde me han ayudado desde el principio, hasta ser mi principal sponsor en material de bmx. Ahora con la universidad y la música no hay tiempo libre, pero siempre que puedo cojo mi ipod y me voy a montar todo lo que puedo.

Nombre: Nacho Gómez

Edad: 20 años

Procedencia: Chile.

Trucos: Tailwip, bars, turndawn, no hands, backlip..

Notas: Actualmente Nacho podría decirse que es un soltero de oro sin compromiso con ganas de encontrar su media naranja (ya sabéis chicas!).

VI Ruta Enduro Medela MTB

Para os que non o saiban, A Medela é unha ruta endurera, subir, baixar: preferiblemente a topisimo e sobre todo nada de llano.

Algúns de nós, seguindo os sabios consellos da cúpula do clú, xa degustaramos os barros da zona un par de semanas antes e xa a supoñiamos durilla.

Madrugamos unha chea como sempre e como sempre chegamos tarde, parada en Lugo , en Castro, reagrupamiento e veña palante. Ese sexto sentido que temos os aventureiros dicíanme que faría sol….os mongolitos que viñan comigo, que estaba flipao!

Despois da típica charla sobre estratexias, decidimos ir xuntos. Fomos xuntos no coche, e a por o dorsal, despois só fomos xuntos uns poucos, os outros corrían cal gacelas (os que quedamos atrás, Juan, Melenas, Sarria gt, Vega & Eu, non chegamos antes porque non quixemos. Estamos moi por encima diso de ser rápidos, outro rolo).

Poñémonos a rodar e despois dun paseo pola Vila Costeira iniciamos a ascensión. Pouco barro, iso si, dunha calidade exquisita, moi similar ao das beiras de mar morto, que nos facía deleitarnos en cada pedalada!! Isto último todo mentira, barro chungo, pero chungo chungo.

Gominolas, agüita, e pabaixo! Unhas baixadas divertidísimas!! Un circuíto moi currao e unhas risas como sempre. Veña parriba outra vez, e veña pabaixo, e así toda a maña!

Hei de dicir, que na última e penúltima subida Melenas e eu tivemos un aviso e detivémonos facer unhas reparacións nas liñas de alta tensión. Cada un as súas e sen mariconadas. A última subida non se fixo tan dura, quizá pensando que xa o conseguimos, quizá baixo os efectos do último “xel”, quizá porque a fixemos andando (menos Vega).

Ultimo descenso e pa casiña. Xa de regreso reagrupamiento de novo e intercambio de impresións, e coa mesma lectura de sempre MOLA A lume de biqueira. Moita asistencia do club, moitas risas, orgulloso DHG.. Fixo sol como predixo apaxarator.

VIII ruta BTT Pico da Lebre

Eran as 8:45 da mañá e chegamos ao porto de FOZ para coller o dorsal. Todo o mundo preguntaba polos DHGTEAM ao cal contestaba” que estaban igual que uns nenos pequenos con xoguetes novos co circuíto do Pumptrack ( aínda en construción pero que en breve daremos noticias de finalización e inauguración).

Entre uns holas, canto tempo non nos viamos e buscando con quen ir ao roteiro, ao final alieime cos de Mondoñedo, eran as 9:30 e o alcalde dió a saída. Como sempre a xente estaba tan impaciente que todo o mundo saíu á estampida.

Subimos a parte do porto e demos unha volta por Foz e dirixíronnos cara ao monte “ cara a onde tiran as cabras” je je je , moi poucos atascos nos estreitamentos de camiños.

Dous picos a subir era o reto: o primeiro famoso “pico dá lebre”, o roteiro moi parecido á de hai dous anos, pero cuns pequenos cambios, pola metade da subida ía cos do club de Mondoñedo, iamos un pouco a lume… pulsacións a 170 e algo , pero de súpeto mételleme un “ garabullo” entre o cambio e a roda, con medo a esnaquizar todo báixome saco o maldito palito e volvo subirme á bici , miro e xa non estaban fóronse apagar o lume que había o pico… je je je je Nun intento de collelos deille cana ao mono pero foime imposible , pulsacións roldando os 180 e ás veces 190 e algo.

 

 

Chego á cima, case extasiado e rebentado , pensando agora vén a baixada e a matar, así foi unha baixada entre piñeiros moi técnica a primeira parte e a seguinte por pista na cal por un erro acabe no chan arrastrando uns 15 mts polo chan, vendo que arriscando non daba collido estes tolos decidín cambiar de táctica xa que empezaba a notar algo de debilidade. Na seguinte subida decidín controlar as miñas pulsacións sen ir ás toas, polo que tente non pasar de 165 pulsacións, subida por pista e por camiños rozados, onde se vía que houbera moito traballo de rozadora e motosierra.

Unha vez coroado o pico outra baixada técnica desta vez entre eucaliptos pero moito mais larga que a anterior xa que chegaba ata o rio Ouro cunha parada estratéxica de avituallamiento pola metade da baixada.

Unha vez chegado ao río Ouro leváronnos uns 8 Kms pola beira esquerda do río, xa que nas outras roteiros levábannos polo lado dereito, algo rompe pernas polo mal estado en que estaba o firme pola choiva caída nos últimos días. Cruzamos o río pola ponte de Fazouro o roteiro encamiñábase como todos os anos polas praias ata a praza do conde de fontao e misión cumprida tanto na chegada como no control das pulsacións xa que aínda me quedaban ganas de volver empezar, je je je je.

 

A todo isto estreando BIKE ríxida a cal nas subidas traccionaba dunha forma brutal, sen case de perda de pedaleo nas zonas moi embarrizas e na baixada moi nobre “ non é a dobre” lembrándomo na baixada cando arrolé.

V Kedada BTT CC Meira

Parece ser que empeza a tempada de ruteos. Empezamos co roteiro de Meira, bo ambiente antes de empezar e dous roteiros distintos unha mais longa e con mais desnivel e outra curta. Eu decidinme pola curta e xunto aos compis DHG partimos ao bulleiral que nos esperaba. Saímos sobre as 9.00 facemos a foto na praza e empezamos a dar pedal un podo de asfalto e empezamos a subir, moita auga e barro. 

Roteiro moi fácil e accesible a todos os niveis, o máis complicado a sido esquivar os empuxóns do De la Vega, as subidas eran accesibles e as baixadas moi fáciles e rápidas.

O mellor de todo como sempre a compañía e o platito de callos da comida. A tope! vémonos na seguinte!

Kdd Fin de Ano Freeride Naron 2014

Día 28: Comezou un gran día de DH onde tocaba madrugar. Ás 8 quedamos todos en Lugo, as risas e a diversión estaba aseguradas con estes tolos: Rubén, Abel, Gon, Corga, Zape e Rocky.

Ás 8 alí estabamos todos, bo faltaba Ruben que se esquecerá algo como sempre, pero bo dividímonos en 3 coches e gas.

Pouco máis tarde alí estabamos en Montefaro e despois de preparar as bicis e vestirnos comezaba o día.

O circuíto moi guapo, currado e listo para dar gas. Así foi, un día perfecto, boa compañía sen incidencias. A organización ben como sempre, remóntelos algo lentos polo fallo dunha furgo pero o demais perfecto, comida moi rica.

Foi un día con algo de sol e de choiva onde cada baixada a diversión estaba asegurada para todos.

O día pasouse voando para todos, entre baixadas e con esta xente tan grande. Un día de 10. ( lembrar tamén os 5 min de zape que nos tivo esperando 1 hora e media).

VI Portomarín Trophy

Mis amigos del DHGTEAM me han encargado la horrible tarea de hacer la crónica de la ruta del pasado domingo en Portomarín la VI edición del Portomarín Trophy tarea que haré con sumo placer. No se si estaré a la altura, pero prometo contar lo que viví y lo que sentí.

El domingo comenzó como el típico día caribeño Gallego, cielo gris, plomizo, pesado y con una amiga de viaje que no nos abandonó en todo el día, la lluvia.

Llegamos al pueblo de las Tartas de Santiago y de las Anguilas sobre las 9:15 de la mañana, en una furgoneta cargada, de ganas, de risas, de amistad y compañerismo, la compañía para esta aventura no podía ser mejor aunque la hubiera elegido.

En el pueblo solo se veian calles  vacías y mojadas y algún que otro peregrino despistado, que nos miraban con estupor, preguntándose quienes éramos y que íbamos hacer.

En pocos minutos aparecieron los amigos del DHG y todo empezó a coger forma, ya no éramos 5 los que estábamos con frio y pensando,” quien me manda a mi estar aquí”. Ya éramos unas cuantas docenas de cascos sin cerebro.

Cuales caballeros andantes, empezamos a preparar las cabalgaduras y a vestir nuestras armaduras, que visto el día que íbamos tener, se redujeron a un montón de chubasqueros de diferentes colores.

Empieza la ruta haya sobre las 9:45 y los caballeros espolean sus cabalgaduras, pera empezar y por eso de ir calentando los huesos, empezamos subiendo por la parte trasera de la fabrica de ladrillos de Cortapezas. Justo en ese momento, yo y el resto de compañeros en este viaje nos dimos cuenta que el día no iba ser muy apetecible, por a nuestra fiel compañera la lluvia, se le unió su cuñado, el barro.

Bueno allí estábamos en la primera ascensión, calentado músculos, tendones y huesos. Seguíamos la estela de los que llevaban GPS ya que la ruta no estaba marcada y dependíamos totalmente del Track.

Como de costumbre “Los Elites” empiezan a apretar pedales y en poco tiempo nos dejan atrás a los mas humildes, pero por haya el km 7 , nos esperan refugiados debajo de un puente, para seguir todos juntos, por que esto no es una carrera, es una quedada de amigos para disfrutar de dos pasiones, la bicicleta y la naturaleza.

El descenso hasta el puente es pronunciado y lleno de barro, me las prometo muy feliz por que los veo en la lejanía, pero tonto de mí, en cuanto me confío mi cabalgadura sacude los cuartos traseros y me lanza por los aires, viendo las caras de risa y de sorpresa de mis compañeros. Comprobé una vez más que la ley de la gravedad existe y por muy alto que sea el vuelo, al final llego al mismo sitio, el suelo. Gracias a Dios no me pasó nada y pude seguir la ruta, no sin algún dolor en pie y pierna.

Todos reagrupados seguimos el descenso y después de varios subes y bajas llegamos a la mayor encrucijada que nos tenia preparada la ruta.

Nuestra amiga la lluvia había invitado por la noche a cenar a su primo el “regato” y este habiendo comido de mas, se desbordo para nuestro pesar (o no). No, creo que no por que el atravesarlo fue uno de los momentos mas divertidos de toda la ruta. El agua nos llegaba por la cintura y cubría por completo las bicicletas. En ese momento todos nos dimos cuenta que nuestra amiga la lluvia nos tenia preparadas muchas sorpresas para ese día.

Una vez solventado el raffting-biker continuamos la ruta ascendiendo en todo momento por pistas forestales y caminos hasta Ventas de Naron. En el camino nos encontramos con numerosas trampas, como charcos asesinos (verdad Chapu), raíces psicópatas  ( que te miraban fijamente y te decían ven, ven y tu intentabas nos ir, pero al final la rueda delantera parecía que cobrara vida y contra la raíz que se iba), o xestas criminales ( que te secuestraban a tu paso enganchándose en tu manillar, haciéndote visitar al cuñado de la lluvia, el barro).

Pues con estas vicisitudes después de mas de 2 horas dando pedales, llegamos  (y aquí pido perdón por no acordarme del pueblo y del nombre de la casa), como decía llegamos, al mejor momento de la ruta, donde se demuestra que aun hay gente buena por el mundo y que debemos de cuidarla. Pues como decía llegamos al pueblo X y en un garaje se encuentras como no “Los Elites” todos enfaenados, dándole al avituallamiento. Cual es mi sorpresa cuando veo que lo que están comiendo son geles de jamón, barritas de chorizo y salchichón y bebida energética de vino. Con risas en sus caras nos dicen que no nos detengamos que eso no es el avituallamiento. Pero de entre todos ellos sale una personita, encantadora, jovial, maravillosa y nos dice “pasai, pasai , para dentro, que temo pa todos” y empieza a gritar “Maruja, Maruja pica máis chourizos que veñen mais”. Increíble, fue increíble, sin conocernos de nada, sin saber que hacíamos, solamente por vernos, nos abrió su casa, y nos dio de comer y beber. Repito siento no acordarme de su nombre pero en el mío y en el de todos los participantes UN MILLON DE GRACIAS.

Con el estomago reconfortado y el desanimo espantado, por el acto de gratitud que acabamos de presenciar, seguimos ruta, en descenso ya desde Ventas de Naron hacia Portomarín. Charlado y animados, a los pocos minutos, llegamos a Gonzar, donde aquí si, se encontraba al avituallamiento de la ruta. Y joder que sorpresa, nos esperaba el postre de las viandas comidas hacia unos minutos. Y si digo postre por que nos esperaban unos ángeles, con chocolate caliente, varios tipos de bizcochos, pasteles de coco, y unas bebidas energéticas insulsas y geles insípidos, que no se por que todos quedaron allí. Que bien sentó ese chocolate hizo que entráramos en calor, que se borraran los dolores y que se secara nuestras almas.

Al grito de vámonos muchachos seguimos el descenso hasta Portomarín, teniendo que variar la ruta en varias ocasiones porque nuestra amiga la lluvia había invitado a cenar a mas de un primo, y claro glotones como son, habían rebosado de llenos.

El resto de la ruta transcurrió sin mas desdichas ni penurias, llegando a Portomarín sobre las 14:30, donde otra vez nos estaban esperando los ángeles del avituallamiento, pero esta vez disfrazadas de demonios con un barril de cerveza, y claro esta, todos pecamos. Y que rico y bien nos sentó pecar, por que después vendría la penitencia, el comer un cocido que no se los saltaba un gitano, en el restaurante El Mirador.

 Y después de todas estas horas dando pedales y ya sentados a la mesa duchados y secos, pienso que en esta ruta, el primero no gano y que el ultimo fue el que mejor se lo paso.

Y que no te conozco personalmente pero si eres capaz de reunir a toda esta gente y hacer que sufra y aun así tener estas caras de felicidad es que eres muy grande DIEGO. Por eso quiero contribuir con mi granito de arena y en esta primera crónica que hago, te la dedico por entero a ti.

Solo una cosa mas par despedirme, vayáis  donde vayáis por favor dejarlo todo como esta y si es posible mejor.

Gracias DHGTEAM.

V Ruta BTT Rei Cintolo – Mondoñedo

ZEl fin de semana pintaba mal, el primer frente importante de este otoño, auguraba un Domingo mojado y frío, con temperaturas a las que los bikers aún no estaban acostumbrados o sea, un Domingo de esos que dedicarías a preparar la montura para el crudo invierno y desmontarla por completo encima de una manta, con un par de cervezas y rock and roll pero había dado mi palabra…

Los buenos amigos, calentarían el día.

De camino a la ciudad catedralicia de Mondoñedo, ya advierto que por primera vez, me había dejado el GPS en casa. Tocaría rastrear las huellas y no despistarse en las bajadas para no tener sorpresas indeseadas.
El día estaba despejado, pero a medida que nos acercábamos al lugar de reunión, el cielo cada vez más se ennegrecía augurando un fatal desenlace.

Tras acercarnos al punto de salida, nos dicen que la comida, duchas y lavado de monturas, será en el pabellón, así que allí nos dirigimos toda la comitiva de DHGs and friends a donde llegamos tras dar un par de vueltas por el pueblo, un poco desorientados, ya que no vemos indicadores por ningún lado. Al llegar, nos cambiamos, montamos, juntamos y otra vez al centro del pueblo, donde a las 9:30 estaba prevista la salida.

Inscripciones, saludos, fotos… Vamos, vamos, vamos q nos vamos a mojaaaarrr!!!!!

10:00 y salimos. Alegres para evitar los tapones e intentar arañar minutos al reloj, para que la mojadura fuera un poco menos duradera…

600 metros de acumulado para salir de ese agujero y nada más salir, nooooo!!! Vamos maaaalll!!! Una subida de casi 2km sentado en la puntita del asiento y unos 20 corderitos detrás de un carnero q no sabía más que subir y subir y sin saber hacia dónde. Nadie, nadie de entre 20 corderos, ni un puto GPS…  vuelta atrás cuesta abajo encontramos un organizador echando una meada en un matorral. ¡¡¡Por donde es!!!??? y con el miembro entre las manos nos indica con la barbilla…. Por ahí, por ahí…

Llegamos a un rio, todos parados y de últimos. Sube, sube, sube y a saludar a todos otra vez h de pronto…. Lo que me temía, km.  5 y el diluvio universal…. En 10 minutos, el agua corría por las “pistas, pistas, pistas” y el suelo se empezaba a embarrar hasta que, al llegar a los molinitos, 6 grados de temperatura, niebla, aire… Llega ese momento en el que todos pensamos ” M.C.P.M… Qué C.H….” o esto se pone muy, pero que muy divertido, o aprieta el culo y llega cuanto antes a la ducha!!!

Primera bajada, POR PISTA!!!!! Aún más frío!!! Pues toca apretar!!!

Avituallamiento, un platanito, dos tembleques, tres… A apretar para que esto se acabe porque mucho tenía que mejorar. Un par de bajadas por unos caminos entretenían un poco la mañana y viendo caer a dos o tres por un lado y por otro, el agua no cesaba ni un minuto de arreciar.

La mañana parecía no llevarme a nada peor de lo que ya había sufrido, pero nada más lejos de la realidad. Una de las pocas bajadas divertidas para este biker, un amigo tirado en el interior de una curva, un patoso que frena en seco al coger la escapatoria del exterior y ahí me encuentro yo, sin hueco por donde colarme… Raaaaassss… 

Envistiendo por detrás al que me predecía, sin saber de dónde había salido. Arrastro por el suelo pero lo veo claro, meto el hombro, bajo la cabeza para cubrir la cara y siento como golpean los hierros contra mi casco….. Todo controlado. Levantarse rápido que estamos en una curva, retirar la montura del camino y comprobar que no les ha pasado nada.

Uno medio cojo, el otro renqueante pero bien, nada roto… De repente, brota de mi ceja derecha un borbotón de sangre…. La cagamos Charlie. Me veo rodeado, agua, agua!!! Estás bien? Te mareas?

Siempre puede ser peor!!!!!!

Agua y pañuelitos para limpiar la herida y 10 km. Por delante, con un torrente de agua cayéndonos por encima, una brecha en la cabeza, otra en la rodilla, acalambrado y con barro encima, para plantar unas cuantas patatas, además de llevar el manillar torcido. Pañuelito en la cabeza bien apretado con el casco y…  Palante… Largo y tortuoso, más aún si cabía, quedaba el subeybaja hasta meta, acompañado, animado y arropado por un gran escudero que años atrás, gallo de pelea fue.

Llegamos ambos, después de sendas caídas y calambres a meta. Allí nos estaba esperando un arco bien hinchadito… Ah, y tres personas que nos orientaron al pabellón e indicaron, a dónde deberíamos dirigirnos para ser atendido de mis heridas.

Ducha y al “ambulatorio”. No sabía la gravedad de mis heridas, que hacía una hora me había producido y que, con el paso del tiempo, se iban descubriendo y acrecentando. Tras indicar que me había topado con el portón de una puerta, para no tener que hacer más quilómetros para recibir los primeros auxilios, me tapan la brecha para que no siga sangrando y nos vamos a comer.

Cerveza de barril, empanada, ensaladilla y carne cocida además de un pastelito de postre y café. Muy buena compañía para un día, como recuerdo pocos peores, a lomos de dos ruedas, mis grandes pasiones.

Agradecimiento al calor de la compañía y en especial a CACAITO.