VIII ruta BTT Pico da Lebre

Eran as 8:45 da mañá e chegamos ao porto de FOZ para coller o dorsal. Todo o mundo preguntaba polos DHGTEAM ao cal contestaba” que estaban igual que uns nenos pequenos con xoguetes novos co circuíto do Pumptrack ( aínda en construción pero que en breve daremos noticias de finalización e inauguración).

Entre uns holas, canto tempo non nos viamos e buscando con quen ir ao roteiro, ao final alieime cos de Mondoñedo, eran as 9:30 e o alcalde dió a saída. Como sempre a xente estaba tan impaciente que todo o mundo saíu á estampida.

Subimos a parte do porto e demos unha volta por Foz e dirixíronnos cara ao monte “ cara a onde tiran as cabras” je je je , moi poucos atascos nos estreitamentos de camiños.

Dous picos a subir era o reto: o primeiro famoso “pico dá lebre”, o roteiro moi parecido á de hai dous anos, pero cuns pequenos cambios, pola metade da subida ía cos do club de Mondoñedo, iamos un pouco a lume… pulsacións a 170 e algo , pero de súpeto mételleme un “ garabullo” entre o cambio e a roda, con medo a esnaquizar todo báixome saco o maldito palito e volvo subirme á bici , miro e xa non estaban fóronse apagar o lume que había o pico… je je je je Nun intento de collelos deille cana ao mono pero foime imposible , pulsacións roldando os 180 e ás veces 190 e algo.

 

 

Chego á cima, case extasiado e rebentado , pensando agora vén a baixada e a matar, así foi unha baixada entre piñeiros moi técnica a primeira parte e a seguinte por pista na cal por un erro acabe no chan arrastrando uns 15 mts polo chan, vendo que arriscando non daba collido estes tolos decidín cambiar de táctica xa que empezaba a notar algo de debilidade. Na seguinte subida decidín controlar as miñas pulsacións sen ir ás toas, polo que tente non pasar de 165 pulsacións, subida por pista e por camiños rozados, onde se vía que houbera moito traballo de rozadora e motosierra.

Unha vez coroado o pico outra baixada técnica desta vez entre eucaliptos pero moito mais larga que a anterior xa que chegaba ata o rio Ouro cunha parada estratéxica de avituallamiento pola metade da baixada.

Unha vez chegado ao río Ouro leváronnos uns 8 Kms pola beira esquerda do río, xa que nas outras roteiros levábannos polo lado dereito, algo rompe pernas polo mal estado en que estaba o firme pola choiva caída nos últimos días. Cruzamos o río pola ponte de Fazouro o roteiro encamiñábase como todos os anos polas praias ata a praza do conde de fontao e misión cumprida tanto na chegada como no control das pulsacións xa que aínda me quedaban ganas de volver empezar, je je je je.

 

A todo isto estreando BIKE ríxida a cal nas subidas traccionaba dunha forma brutal, sen case de perda de pedaleo nas zonas moi embarrizas e na baixada moi nobre “ non é a dobre” lembrándomo na baixada cando arrolé.

V Kedada BTT CC Meira

Parece ser que empeza a tempada de ruteos. Empezamos co roteiro de Meira, bo ambiente antes de empezar e dous roteiros distintos unha mais longa e con mais desnivel e outra curta. Eu decidinme pola curta e xunto aos compis DHG partimos ao bulleiral que nos esperaba. Saímos sobre as 9.00 facemos a foto na praza e empezamos a dar pedal un podo de asfalto e empezamos a subir, moita auga e barro. 

Roteiro moi fácil e accesible a todos os niveis, o máis complicado a sido esquivar os empuxóns do De la Vega, as subidas eran accesibles e as baixadas moi fáciles e rápidas.

O mellor de todo como sempre a compañía e o platito de callos da comida. A tope! vémonos na seguinte!

Kdd Fin de Ano Freeride Naron 2014

Día 28: Comezou un gran día de DH onde tocaba madrugar. Ás 8 quedamos todos en Lugo, as risas e a diversión estaba aseguradas con estes tolos: Rubén, Abel, Gon, Corga, Zape e Rocky.

Ás 8 alí estabamos todos, bo faltaba Ruben que se esquecerá algo como sempre, pero bo dividímonos en 3 coches e gas.

Pouco máis tarde alí estabamos en Montefaro e despois de preparar as bicis e vestirnos comezaba o día.

O circuíto moi guapo, currado e listo para dar gas. Así foi, un día perfecto, boa compañía sen incidencias. A organización ben como sempre, remóntelos algo lentos polo fallo dunha furgo pero o demais perfecto, comida moi rica.

Foi un día con algo de sol e de choiva onde cada baixada a diversión estaba asegurada para todos.

O día pasouse voando para todos, entre baixadas e con esta xente tan grande. Un día de 10. ( lembrar tamén os 5 min de zape que nos tivo esperando 1 hora e media).

VI Portomarín Trophy

Mis amigos del DHGTEAM me han encargado la horrible tarea de hacer la crónica de la ruta del pasado domingo en Portomarín la VI edición del Portomarín Trophy tarea que haré con sumo placer. No se si estaré a la altura, pero prometo contar lo que viví y lo que sentí.

El domingo comenzó como el típico día caribeño Gallego, cielo gris, plomizo, pesado y con una amiga de viaje que no nos abandonó en todo el día, la lluvia.

Llegamos al pueblo de las Tartas de Santiago y de las Anguilas sobre las 9:15 de la mañana, en una furgoneta cargada, de ganas, de risas, de amistad y compañerismo, la compañía para esta aventura no podía ser mejor aunque la hubiera elegido.

En el pueblo solo se veian calles  vacías y mojadas y algún que otro peregrino despistado, que nos miraban con estupor, preguntándose quienes éramos y que íbamos hacer.

En pocos minutos aparecieron los amigos del DHG y todo empezó a coger forma, ya no éramos 5 los que estábamos con frio y pensando,” quien me manda a mi estar aquí”. Ya éramos unas cuantas docenas de cascos sin cerebro.

Cuales caballeros andantes, empezamos a preparar las cabalgaduras y a vestir nuestras armaduras, que visto el día que íbamos tener, se redujeron a un montón de chubasqueros de diferentes colores.

Empieza la ruta haya sobre las 9:45 y los caballeros espolean sus cabalgaduras, pera empezar y por eso de ir calentando los huesos, empezamos subiendo por la parte trasera de la fabrica de ladrillos de Cortapezas. Justo en ese momento, yo y el resto de compañeros en este viaje nos dimos cuenta que el día no iba ser muy apetecible, por a nuestra fiel compañera la lluvia, se le unió su cuñado, el barro.

Bueno allí estábamos en la primera ascensión, calentado músculos, tendones y huesos. Seguíamos la estela de los que llevaban GPS ya que la ruta no estaba marcada y dependíamos totalmente del Track.

Como de costumbre “Los Elites” empiezan a apretar pedales y en poco tiempo nos dejan atrás a los mas humildes, pero por haya el km 7 , nos esperan refugiados debajo de un puente, para seguir todos juntos, por que esto no es una carrera, es una quedada de amigos para disfrutar de dos pasiones, la bicicleta y la naturaleza.

El descenso hasta el puente es pronunciado y lleno de barro, me las prometo muy feliz por que los veo en la lejanía, pero tonto de mí, en cuanto me confío mi cabalgadura sacude los cuartos traseros y me lanza por los aires, viendo las caras de risa y de sorpresa de mis compañeros. Comprobé una vez más que la ley de la gravedad existe y por muy alto que sea el vuelo, al final llego al mismo sitio, el suelo. Gracias a Dios no me pasó nada y pude seguir la ruta, no sin algún dolor en pie y pierna.

Todos reagrupados seguimos el descenso y después de varios subes y bajas llegamos a la mayor encrucijada que nos tenia preparada la ruta.

Nuestra amiga la lluvia había invitado por la noche a cenar a su primo el “regato” y este habiendo comido de mas, se desbordo para nuestro pesar (o no). No, creo que no por que el atravesarlo fue uno de los momentos mas divertidos de toda la ruta. El agua nos llegaba por la cintura y cubría por completo las bicicletas. En ese momento todos nos dimos cuenta que nuestra amiga la lluvia nos tenia preparadas muchas sorpresas para ese día.

Una vez solventado el raffting-biker continuamos la ruta ascendiendo en todo momento por pistas forestales y caminos hasta Ventas de Naron. En el camino nos encontramos con numerosas trampas, como charcos asesinos (verdad Chapu), raíces psicópatas  ( que te miraban fijamente y te decían ven, ven y tu intentabas nos ir, pero al final la rueda delantera parecía que cobrara vida y contra la raíz que se iba), o xestas criminales ( que te secuestraban a tu paso enganchándose en tu manillar, haciéndote visitar al cuñado de la lluvia, el barro).

Pues con estas vicisitudes después de mas de 2 horas dando pedales, llegamos  (y aquí pido perdón por no acordarme del pueblo y del nombre de la casa), como decía llegamos, al mejor momento de la ruta, donde se demuestra que aun hay gente buena por el mundo y que debemos de cuidarla. Pues como decía llegamos al pueblo X y en un garaje se encuentras como no “Los Elites” todos enfaenados, dándole al avituallamiento. Cual es mi sorpresa cuando veo que lo que están comiendo son geles de jamón, barritas de chorizo y salchichón y bebida energética de vino. Con risas en sus caras nos dicen que no nos detengamos que eso no es el avituallamiento. Pero de entre todos ellos sale una personita, encantadora, jovial, maravillosa y nos dice “pasai, pasai , para dentro, que temo pa todos” y empieza a gritar “Maruja, Maruja pica máis chourizos que veñen mais”. Increíble, fue increíble, sin conocernos de nada, sin saber que hacíamos, solamente por vernos, nos abrió su casa, y nos dio de comer y beber. Repito siento no acordarme de su nombre pero en el mío y en el de todos los participantes UN MILLON DE GRACIAS.

Con el estomago reconfortado y el desanimo espantado, por el acto de gratitud que acabamos de presenciar, seguimos ruta, en descenso ya desde Ventas de Naron hacia Portomarín. Charlado y animados, a los pocos minutos, llegamos a Gonzar, donde aquí si, se encontraba al avituallamiento de la ruta. Y joder que sorpresa, nos esperaba el postre de las viandas comidas hacia unos minutos. Y si digo postre por que nos esperaban unos ángeles, con chocolate caliente, varios tipos de bizcochos, pasteles de coco, y unas bebidas energéticas insulsas y geles insípidos, que no se por que todos quedaron allí. Que bien sentó ese chocolate hizo que entráramos en calor, que se borraran los dolores y que se secara nuestras almas.

Al grito de vámonos muchachos seguimos el descenso hasta Portomarín, teniendo que variar la ruta en varias ocasiones porque nuestra amiga la lluvia había invitado a cenar a mas de un primo, y claro glotones como son, habían rebosado de llenos.

El resto de la ruta transcurrió sin mas desdichas ni penurias, llegando a Portomarín sobre las 14:30, donde otra vez nos estaban esperando los ángeles del avituallamiento, pero esta vez disfrazadas de demonios con un barril de cerveza, y claro esta, todos pecamos. Y que rico y bien nos sentó pecar, por que después vendría la penitencia, el comer un cocido que no se los saltaba un gitano, en el restaurante El Mirador.

 Y después de todas estas horas dando pedales y ya sentados a la mesa duchados y secos, pienso que en esta ruta, el primero no gano y que el ultimo fue el que mejor se lo paso.

Y que no te conozco personalmente pero si eres capaz de reunir a toda esta gente y hacer que sufra y aun así tener estas caras de felicidad es que eres muy grande DIEGO. Por eso quiero contribuir con mi granito de arena y en esta primera crónica que hago, te la dedico por entero a ti.

Solo una cosa mas par despedirme, vayáis  donde vayáis por favor dejarlo todo como esta y si es posible mejor.

Gracias DHGTEAM.

V Ruta BTT Rei Cintolo – Mondoñedo

ZEl fin de semana pintaba mal, el primer frente importante de este otoño, auguraba un Domingo mojado y frío, con temperaturas a las que los bikers aún no estaban acostumbrados o sea, un Domingo de esos que dedicarías a preparar la montura para el crudo invierno y desmontarla por completo encima de una manta, con un par de cervezas y rock and roll pero había dado mi palabra…

Los buenos amigos, calentarían el día.

De camino a la ciudad catedralicia de Mondoñedo, ya advierto que por primera vez, me había dejado el GPS en casa. Tocaría rastrear las huellas y no despistarse en las bajadas para no tener sorpresas indeseadas.
El día estaba despejado, pero a medida que nos acercábamos al lugar de reunión, el cielo cada vez más se ennegrecía augurando un fatal desenlace.

Tras acercarnos al punto de salida, nos dicen que la comida, duchas y lavado de monturas, será en el pabellón, así que allí nos dirigimos toda la comitiva de DHGs and friends a donde llegamos tras dar un par de vueltas por el pueblo, un poco desorientados, ya que no vemos indicadores por ningún lado. Al llegar, nos cambiamos, montamos, juntamos y otra vez al centro del pueblo, donde a las 9:30 estaba prevista la salida.

Inscripciones, saludos, fotos… Vamos, vamos, vamos q nos vamos a mojaaaarrr!!!!!

10:00 y salimos. Alegres para evitar los tapones e intentar arañar minutos al reloj, para que la mojadura fuera un poco menos duradera…

600 metros de acumulado para salir de ese agujero y nada más salir, nooooo!!! Vamos maaaalll!!! Una subida de casi 2km sentado en la puntita del asiento y unos 20 corderitos detrás de un carnero q no sabía más que subir y subir y sin saber hacia dónde. Nadie, nadie de entre 20 corderos, ni un puto GPS…  vuelta atrás cuesta abajo encontramos un organizador echando una meada en un matorral. ¡¡¡Por donde es!!!??? y con el miembro entre las manos nos indica con la barbilla…. Por ahí, por ahí…

Llegamos a un rio, todos parados y de últimos. Sube, sube, sube y a saludar a todos otra vez h de pronto…. Lo que me temía, km.  5 y el diluvio universal…. En 10 minutos, el agua corría por las “pistas, pistas, pistas” y el suelo se empezaba a embarrar hasta que, al llegar a los molinitos, 6 grados de temperatura, niebla, aire… Llega ese momento en el que todos pensamos ” M.C.P.M… Qué C.H….” o esto se pone muy, pero que muy divertido, o aprieta el culo y llega cuanto antes a la ducha!!!

Primera bajada, POR PISTA!!!!! Aún más frío!!! Pues toca apretar!!!

Avituallamiento, un platanito, dos tembleques, tres… A apretar para que esto se acabe porque mucho tenía que mejorar. Un par de bajadas por unos caminos entretenían un poco la mañana y viendo caer a dos o tres por un lado y por otro, el agua no cesaba ni un minuto de arreciar.

La mañana parecía no llevarme a nada peor de lo que ya había sufrido, pero nada más lejos de la realidad. Una de las pocas bajadas divertidas para este biker, un amigo tirado en el interior de una curva, un patoso que frena en seco al coger la escapatoria del exterior y ahí me encuentro yo, sin hueco por donde colarme… Raaaaassss… 

Envistiendo por detrás al que me predecía, sin saber de dónde había salido. Arrastro por el suelo pero lo veo claro, meto el hombro, bajo la cabeza para cubrir la cara y siento como golpean los hierros contra mi casco….. Todo controlado. Levantarse rápido que estamos en una curva, retirar la montura del camino y comprobar que no les ha pasado nada.

Uno medio cojo, el otro renqueante pero bien, nada roto… De repente, brota de mi ceja derecha un borbotón de sangre…. La cagamos Charlie. Me veo rodeado, agua, agua!!! Estás bien? Te mareas?

Siempre puede ser peor!!!!!!

Agua y pañuelitos para limpiar la herida y 10 km. Por delante, con un torrente de agua cayéndonos por encima, una brecha en la cabeza, otra en la rodilla, acalambrado y con barro encima, para plantar unas cuantas patatas, además de llevar el manillar torcido. Pañuelito en la cabeza bien apretado con el casco y…  Palante… Largo y tortuoso, más aún si cabía, quedaba el subeybaja hasta meta, acompañado, animado y arropado por un gran escudero que años atrás, gallo de pelea fue.

Llegamos ambos, después de sendas caídas y calambres a meta. Allí nos estaba esperando un arco bien hinchadito… Ah, y tres personas que nos orientaron al pabellón e indicaron, a dónde deberíamos dirigirnos para ser atendido de mis heridas.

Ducha y al “ambulatorio”. No sabía la gravedad de mis heridas, que hacía una hora me había producido y que, con el paso del tiempo, se iban descubriendo y acrecentando. Tras indicar que me había topado con el portón de una puerta, para no tener que hacer más quilómetros para recibir los primeros auxilios, me tapan la brecha para que no siga sangrando y nos vamos a comer.

Cerveza de barril, empanada, ensaladilla y carne cocida además de un pastelito de postre y café. Muy buena compañía para un día, como recuerdo pocos peores, a lomos de dos ruedas, mis grandes pasiones.

Agradecimiento al calor de la compañía y en especial a CACAITO.

Diploma día da Bici 2014

Algún dos riders máis pequenos esquecéronse de recoller o diploma ou nolo deixaron para recoller despois.. debido ás présas e as ganas de pasar o día coa bici non viñeron a por o. Deixámosvolos na tenda de bicis “Dúas Rodas” (Praza de Galicia, 41, 27600 Sarria, Lugo) para que todo o que non o recolleu vaia agora a por o. Grazas a todos pola participación, pasámonolo/pasámo

Enduro das Bestas 2014

Después de la resaca del ESPECTACULAR Enduro de Sarria, Los DHG´s nos acercamos a participar en el “Enduro Das Bestas” en la localidad de Baiona.

La verdad, es que la los días previos a la carrera la cosa no pintaba nada bien. Las mayores lluvias registradas en años cayeron los 3 días antes a la carrera…imaginaros como podían estar los tramos.

El viernes por la mañana Rubén Y Paco se acercaron para ver los tramos. Las imágenes que me enseñaron por la noche en el ordenador…pintaba bastante mal. El agua había arrastrado toda la tierra, en muchas zonas solo había piedras, las raíces estaban todas a la vista y algún agujero misterioso que aparecía donde menos te los esperabas, Bomber (Rubén) probó uno de esos misteriosos agujeros…jejeje.

Pues allá nos fuimos a ver los circuitos el sábado. El tiempo si acompañó el finde semana y la lluvia nos dio algo de tregua. 

Acumulamos 5 remontes de 40 min de los cuales el domingo me acorde bastante. Chan da Lagoa te quedaras en mi recuerdo.

Tras una copiosa comida, recogida de dorsal y un buen manguerazo a las bicis, nos marchamos a mi casa en Vigo a descansar . Como mi casa es bastante pequeña a Rubén le tocó sofá!!! 

Con las ganas de disfrutar de otro día en bici de una manera diferente, llegamos a Baiona, con las pilas cargadas que un verdadero desayuno, nos cargamos los bártulos y al lio.

Se respiraba buen ambiente en la plaza del concello con 109 riders preparados para la carrera.

Comenzamos con una buena petada desde el pueblo, con un remonte de 1:15 Horas.

El T1 estaba con bastante barro y tenía una zona de pedaleo brutal por una pista ancha, sobre 700m( a muchos DHG´s os iba a encantar…), tenía zonas técnicas pero nada peligrosas y exigía de mucho físico ya que era muy largo, sobre 7 min para los mortales.

El T2 era bastante parecido al T1 y puedo decir que fue el tramo más duro que he hecho. La calzada romana te dejaba los brazos a la virulé y la imagen de 10 riders exhaustos en el suelo al final de tramo hablaba por si sola.

El T3 fue el tramo que se podía tener más “flow”, zonas de peraltes, curvas enlazadas por senderos, algún que otro cortadito…sin duda en el que más disfrutamos todos.

Pena fue le T4, tramo cortito, urbano y rápido. Digo pena porque el sábado no pudimos entrenarlo ya que al llegar al pueblo no estaba señalizado.

El resumen Ruben (4-Master 30), Paco( 12- Master 40), Alvaro (16-Elite).

Lo mejor fue disfrutar del día en bici, de un fin de semana con mi hermano, la compañía de estos 2 fenómenos y el viaje de vuelta con la furgo oliendo a humanidad porque no teníamos duchas.